Να και φτάσαμε στο τέρμα!
Μην κοιτάς οπίσου.
Τίμια, με του ήλιου το γέρμα,
θάψε την ντροπή σου,

σκλάβε, στη δικιά σου χώρα,
την ξεπουλημένη,
που απ’ τη μια στην άλλην ώρα
στάχτη πάει να γένει.
Κλάψε, Μάνα μου, κι εμένα

μ’ όλα τα ορφανά σου —
όχι πια τα πεθαμένα,
μα τα ζωντανά σου.
Κοίτα, Μάης! Κι αναστημένη
θάλασσα και γη.

Μάνα, σε κρατούν θαμμένη
φίδια παραγιοί.
Κι όμως, Μάνα, δε σε πιάνει
θάνατος! Θεοί
αποθνήσκουν και τύραννοι,
όχι και λαοί.