Τώρα
κι ίσως να `ναι μονάχα μια στιγμή.
—Ακόμα μια στιγμή τι θα προσθέσει;
Νιώθεις ακόμα πιο σκληρά πιο πονεμένα

τις πληγές των πραγμάτων που αγαπούσες
χωρίς καμιά καμιά πια φρεναπάτη.
Φεύγουμε κι ίσως γελαστήκαμε στο τέλος
ίσως να μείναμε στο τέλος πάλι μόνοι
τώρα που πια δε θέλεις δρόμο να γυρίσεις.

Μ’ αν πρέπει τώρα να πεθάνουμε, το ξέρεις,
πρέπει γιατί αύριο δε θα `μαστε πια νέοι.