Πρώτα θα ανοίξουμε τα σπίτια μας στους άλλους
Και το τραπέζι θα χωρέσει πιο πολλούς
Όσους γελάστηκαν από σβησμένους φάρους
Όσους γεννήσανε παιδιά χωρίς γονιούς

Πρώτα θα δώσουμε φωτιά για να στεγνώσουν
Και έναν Ήλιο να γλυκαίνει τον καιρό
Οι αγκαλιές ξανά την θάλασσα θα στρώσουν
Και θα μαζέψουμε τα ρούχα απ’ το νερό

Υπάρχουν μέρες που δε φτάνουνε στο βράδυ
Υπάρχουν δρόμοι που αν τους πάρεις σε ξεχνούν
Υπάρχουν χέρια που δε φτάνουνε στο χάδι
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν

Πρώτα θα νιώσουμε το αλάτι μες στο αίμα
Κι αυτή την πέτρα που ανεβαίνει στον λαιμό
Δική μας τύχη ότι τύχει στον καθένα
Δικοί μας ξένοι όσοι φτάσανε ως εδώ

Υπάρχουν μέρες που δε φτάνουνε στο βράδυ
Υπάρχουν δρόμοι που αν τους πάρεις σε ξεχνούν
Υπάρχουν χέρια που δε φτάνουνε στο χάδι
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν

Υπάρχουν μέρες που δε φτάνουνε στο βράδυ
Υπάρχουν δρόμοι που αν τους πάρεις σε ξεχνούν
Υπάρχουν χέρια που δε φτάνουνε στο χάδι
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν

Υπάρχουν μέρες που δε φτάνουνε στο βράδυ
Υπάρχουν δρόμοι που αν τους πάρεις σε ξεχνούν
Υπάρχουν χέρια που δε φτάνουνε στο χάδι
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν

Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν
Ζητάνε μόνο χέρια για να κρατηθούν