Απλώνεται η θάλασσα σαν θαλασσί σεντόνι
κι ο έρωτας απάνω της κηλίδα που απλώνει
και τα καράβια αδειανά
πηγαίνουνε στο πουθενά.

Των λιμανιών πως τρέμουνε τα φώτα κουρασμένα
τα κίτρινα για πάρτη μου και τα λευκά για σένα
να! τα νερά τα σκοτεινά
μια ανατριχίλα τα περνά.

Στην άκρη των βλεφάρων μου τρέχουν δυο καταρράκτες
κοίτα… τα ματοτσίνορα τους σταματούν σαν φράχτες
σαν πέσεις για να κοιμηθείς
μες στ’ όνειρο μη μ’ αρνηθείς.

Τον Αύγουστο οι Παναγιές κάνουν τα θαύματα τους
κι οι εραστές πια μοναχοί δένουν τα τραύματα τους
άμα το θέλει ο Θεός
με δίχτυα πιάνεται το φως.