Σφαλιστά έχεις τα μάτια ταξίδια ζητάς
αχ καρδιά μου που πας,
ειν’ ο δρόμος μακρύς που να το φανταστείς
σε τι κόσμο πετάς.

Σε ανήφορους δρόμους τη δίψα σου ζεις
σαν τη σαύρα της γης,
για το όνειρο φως δε θα φέρει ο καιρός,
ούτε άλλος κανείς.

Ξημερώνει κι αγιάζουν του κόσμου οι πληγές
αχ καρδιά μου μην κλαις,
στο γκρεμό σου μπροστά θα `χω χέρια ανοιχτά
και ζεστές τις βραδιές.