Ντύθηκες και πάλι στα μαύρα,
βρήκες άσυλο στη σιωπή
Κάτι απόκοσμο σε γοητεύει,
κάτι απλό θαρρώ σ’ απωθεί

Κάποιος σε κοιτάζει με ύφος,
με ύφος κάτι θέλει να πει
Γέλασες χωρίς να το νιώθεις,
να μη τον προσβάλεις κι εσύ

Για παρέα σου ό,τι προκύπτει,
και για εχθρό μιαν άδεια ψυχή
Κι άνθρωποι μικροί στην οθόνη,
ρίχνουν της ζωής την τιμή

Πόσα χρόνια ακόμα θα ζήσουν
κι όλο κυνηγούν ηδονές;
Πόσο σου ζαλίσαν τη μέρα,
κι όμως να τους μοιάσεις πως θες!

Ξέρω κάτι μέσα σου βράζει,
μα απ’ τα χείλη σου δε θα βγει
Πριν μ’ αφήσεις ζήτα συγγνώμη,
για όσα λόγια δε μου `χεις πει

Ένας, ένας οι άγγελοι φεύγουν,
κι ότι αφήνουν μια λησμονιά
Στείρα ελπίδα μήπως τους βρούμε,
μες το δρόμο μας ξαφνικά

Τώρα λες δεν ξέρω που πάμε,
κι ίσως να μη μάθω ποτέ
Ώρες φεύγω κι ώρες γερνάω
και μου λείπει η πίστη του χθες

Ίσως και να βρούμε τη χάρη,
απ’ ό,τι έλαμψε πριν χαθεί
μα είναι αργά τώρα και νυστάζω
κι ούτε πια με εμπνέεις εσύ

Ξέρω κάτι μέσα σου βράζει,
μα απ’ τα χείλη σου δε θα βγει
Πριν μ’ αφήσεις ζήτα συγγνώμη,
για όσα λόγια δε μου `χεις πει

Ένας, ένας οι άγγελοι φεύγουν,
κι ότι αφήνουν μια λησμονιά
Στείρα ελπίδα μήπως τους βρούμε,
μες το δρόμο μας ξαφνικά

Μην απολογείσαι που φεύγεις,
ούτε να μου πεις το γιατί
Πες μου μόνο αν στο κενό σου
μπόρεσε κανείς να χωθεί;

Είν’ αλήθεια τώρα μου λείπεις,
μέσα στην ψυχή μου γυρνάς
Με τη σκέψη μου σου μιλάω,
στα όνειρα μου μ’ αποζητάς

Να, κι εγώ δεν ξέρω που πάω,
ούτε καν γιατί τραγουδώ
Ώρες φεύγω κι ώρες γερνάω,
όμως λίγη πίστη κρατώ

Ξέρω κάτι μέσα μου βράζει,
μα απ’ τα χείλη μου δε θα βγει
Tώρα φεύγω και τυραννιέμαι,
για όσα λόγια δε σου χω πει

Ένας, ένας οι άγγελοι φεύγουν,
κι απ’ τα σύννεφα μας κοιτούν
Δε δακρύζουν δε συμμετέχουν,
μόνο το έργο μας καρτερούν

Ξέρω κάτι μέσα σου βράζει...
Ένας, ένας οι άγγελοι φεύγουν...
Ξέρω κάτι μέσα σου βράζει...
Ένας, ένας οι άγγελοι φεύγουν...