Μόλις νυχτώνει ανατέλλει η σιωπή
ρίχνει το φως της στο δυάρι σαν φεγγάρι
ψάχνω στα μάτια σου να δω για μια στιγμή
αυτό που κάποτε μας ένωσε ζευγάρι

Όμως το τίποτα μοναχά είναι εκεί
με μας μοιράζεται το ίδιο μαξιλάρι
κι αυτά τα λόγια που η καρδιά διψάει να πει
με φόβο κρύβονται στου χρόνου το συρτάρι

Σε ποιο δωμάτιο έχει η αγάπη ξεχαστεί
να δώσω μια και να διαλύσω το ντουβάρι
μην κλαις καρδούλα μου δεν λέω πως φταις εσύ
θέλω να πω πως σ’ αγαπώ που να με πάρει

Έτσι χανόμαστε ξανά απ’ την αρχή
κι η μοναξιά ανάμεσά μας σουλατσάρει
με παλαβώνει αυτή η ακίνητη ζωή
που `χει στοιχειώσει τη χαρά μας στο πατάρι