Μέσα σου θέλω να κρυφτώ, ψυχή να μη με βλέπει
αλάργα από τις "λογικές" και του ντουνιά τα "πρέπει".

Να ζήσεις μόνον μια αυγή τόση ζωή σε φτάνει
ρόδο που ανθεί πολύ καιρό τη μυρωδιά του χάνει.

Δεν είναι ο έρωτας ανθός να κόψεις να μυρίσεις
είναι καμίνι που κεντά και πρέπει να κεντήσεις.

Καλλιά έχω εσέ με θάνατό παρ’ άλλη με ζωή μου
για σένα γεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

Συ μου μαθές πως αγαπούν, πως παίζουν πως γελούνε
μαθέ με τώρα, μαθέ με τώρα, δυο καρδίες πως ζουν σαν χωριστούνε.

Θεέ μου πόσο παράξενοι είναι οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας, μα γελαστοί άνθρωποι.