Θα τολμήσω να σας πω αυτή την όμορφη ιστορία
σαν αδιάκριτη, κατατοπιστική, παλιά αλληγορία.
Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα οικόπεδο με βόδια
φίλος ήτανε -μπορεί και συγγενής- της διπλανής της πόρτας.

Όνομα "Μικροαστός" και ιδιότητα "Μαλάκας"
κι έτσι κατάφεραν να του δανείσουνε μία ζωή της πλάκας.
Πρωί πρωί στην εκκλησιά, μετά καφέ μέχρι τη μία
ύστερα γήπεδο, στοιχήματα, καβγά, το βράδυ αμαρτία.

Κι ήτανε χρόνια εύκολα, ήτανε χρόνια δοξασμένα
στα μπουζούκια η ελπίδα μας γυμνή χόρευε τσιφτετέλια.

Είχε μια κόκκινη BMW, πολλά λεφτά, πολλή γοητεία
δέκα γκόμενες τις είχε χαλαρά σ’ Αμερική κι Ασία.
Να `ναι καλά ο αρχηγός που μας κρατάει μες στο παιχνίδι
sorry φίλε για το «βόδια» στην αρχή, καλύτερα να είχα πει το «γίδι».

Κι ήτανε χρόνια για φελλούς, τι δεξιούς κι αριστερούς
κι όσοι φρόντιζαν η αλήθεια ν’ ακουστεί τους λέγαν γραφικούς.

Μα έλα που οι νόμοι της ζωής, βλέπεις, δεν κάνουν εξαιρέσεις
όμως Νεοέλληνες δεν είναι λίγο αργά για να ζητάτε συγχωρέσεις;
Έπεσε φτώχεια και κακό, τα χάσαμ’ όλα σ’ ένα βράδυ
ρε ποια Τρόικα και ποιος Πρωθυπουργός, φταίει το μέσα μας σκοτάδι.

Κι ήρθανε χρόνια δύσκολα, ήρθανε χρόνια κολασμένα
αν ήταν άδικο δεν ξέρω να σας πω, μη με ρωτάτε εμένα.

Έτσι θα κλείσω εγώ, λοιπόν, αυτή τη γνώριμη ιστορία
ήταν αδιάκριτη μα και ειλικρινής, ήταν δικιά μας ιστορία.
Κι όσο το μελλον αφορά μη με ρωτάτε τι θα φέρει
μόνο προσέξτε την επόμενη φορά ποιου θα φιλήσετε το χέρι.