Πάνω σε τούτα τα βουνά
που `ναι γεμάτα χιόνι,
κάθε που πέφτει σκοτεινιά
και αλωνίζει ο θάνατος,
γερόλυκος ζυγώνει.

Εκεί στην άκρη, στον γκρεμό
με μια κραυγή τυλίγει
πόλεις, λιβάδια κι ουρανό,
σ’ όλo τον κόσμο ν’ ακουστεί
η μοναξιά που πνίγει.

Ποτέ δεν έγινε αρχηγός
να οδηγεί κοπάδια
κι έτσι χρεώθηκε ζωή
ν’ αποκοιμίζει μέσα του
ταλέντα σαρκοφάγα.

Πάνω σε τούτα τα βουνά
που τα `χει αγαπήσει,
πρώτη φορά ανέβηκε
και σκότωσε στην κορυφή
την ίδια του τη φύση.

Το ξέρει μόνο το βουνό
πως βγήκε κερδισμένος
κι ας αγναντεύει τον γκρεμό
απ’ τους ανθρώπους μακριά
κι απ’ τους δικούς του ξένος.

Φορτίο βαρύ στη ράχη του
μα δεν το μετανιώνει
κι όπως ξεσπάει ο ουρανός,
γνέφει αντίο στο βουνό
και σβήνει στ’ άσπρο χιόνι.