Αχ, να ξορκίσω το φόβο μου
που με σπρώχνει απ’ τον Όλυμπο
στα πιο μαύρα πηγάδια
Αχ, που με τρώει κι αγριεύομαι
μοναχή μου παιδεύομαι
στα πυκνά μου σκοτάδια

Σαν Περσεφόνη στην Άβυσσο
για να βγω στον Παράδεισο
περιμένω άλλες μέρες
Αχ, απ’ του λάθους τη ζάχαρη
στη συνήθεια την άχαρη
πώς περνούν οι Δευτέρες...

Αχ, η φωνή μου υψώνεται
κι η σιωπή μου απλώνεται
σαν ποτάμι αφρισμένο
Αχ, με κυκλώνουν τ’ αμίλητα,
μου φωνάζουν τ’ ανίκητα,
το μυαλό σκλαβωμένο

Σαν Περσεφόνη στην Άβυσσο
για να βγω στον Παράδεισο
περιμένω άλλες μέρες
Αχ, απ’ του λάθους τη ζάχαρη
στη συνήθεια την άχαρη
πώς περνούν οι Δευτέρες...

Αχ, απ’ του λάθους τη ζάχαρη
στη συνήθεια την άχαρη
πώς περνούν οι Δευτέρες...