Η συγγνώμη που αργεί
γυάλινη λέξη, πέφτει, σπάει θα κοπείς,
είναι λάθος η στιγμή
που `χεις διαλέξει για να μου την πεις.
Ο παράδρομος κοντά,
η νύχτα τρύπια και το σκάει η καρδιά
είχα χείμαρρο τα λόγια
μα δεν είπα ούτε τα μισά, δεν είπα ούτε τα μισά.

Δε στα `πα όλα
η νύχτα που `φευγε στα λόγια σου μαστίγιο.
Εγώ δεν είχα μια αγκαλιά για καταφύγιο
στο τίποτα μου ένα κάτι να πιαστώ.

Δε στα `πα όλα
μαζί σας είδα στα στενά που περπατήσαμε.
Κι όλο λέω να σκοτώσω ότι ζήσαμε
και μ’ απελπίζω που ελπίζω να σε δω,
φοβάμαι να στο πω, πεθαίνω να σε δω.

Η συγγνώμη που αργεί
πύρινη λέξη, άφησε την θα καείς,
σε λαβύρινθο κλειστό
που μ’ έχεις μπλέξει φύγε να σωθείς.
Μια αόρατη κλωστή
θα μας συνδέει όπου είσαι κι όπου ζω,
κι όσα δίστασα να πω
θα σου τα λέει το τραγούδι αυτό,
δικό σου το τραγούδι αυτό
Χθες το βράδυ είχα άμυνες
το νόημα απέφευγα
άλλα είπα κι άλλα ήθελα να έλεγα.


Δε στα `πα όλα
η νύχτα που `φευγε στα λόγια σου μαστίγιο.
Εγώ δεν είχα μια αγκαλιά για καταφύγιο
στο τίποτα μου ένα κάτι να πιαστώ.

Δε στα `πα όλα
μαζί σας είδα στα στενά που περπατήσαμε.
Κι όλο λέω να σκοτώσω ότι ζήσαμε
και μ’ απελπίζω που ελπίζω να σε δω,
φοβάμαι να στο πω, πεθαίνω να σε δω.