Ήταν δεν ήταν έντεκα χρονώ.
Κολύμπαγε στη θάλασσα γυμνό
κι άκρην άκρη στα κρούσταλλα νερά,
φως και χαρά μες στη φωτοχαρά.

Πρωτόβλεπε τη θάλασσα. Και πρώτη
φορά `μπαινε στην μπλάβη αιωνιότη.
Σε μάκρη καταφάνερη και σε ύψη,
δεν είχε τι να δείξ’ ή τι να κρύψει.
Μάγεμα, θάμα, αλήθεια η Πλάση κι όλη,

πρωί και βράδυ, πάσαν ώρα, σκόλη.
Να `χε φτερά τ’ αψήλου να πετιέται,
όπου ο Καιρός μ’ αιώνες δε μετριέται.
Δικά της όλα, αγάπη και δροσιά,
κι ένα πράμα ζωή και φαντασιά.

Αληθινή, πρωθόρμητη, πηγαία
απ’ τα πρώτα της ως τα τελευταία.
Μεγάλωσε, πετάχτηκε ζαρκάδα
με γέλιο, με τραγούδι, με σπιρτάδα.
Κι ο κόρφος ο γλυκός να περιμένει

ν’ αναστήσει καλύτερ’ οικουμένη!
Που `ναι σκλάβα, δεν το `μαθεν ακόμα,
πουλημένη από κούνια, νους και σώμα
κι εκειό το γλυκοβυζαστό της γάλα,
θα το βυζαίνουν στόματα μεγάλα.

Γλυκά στ’ αυτί θε να της κελαηδούνε:
—"Όχι δικό μας, θέλημα θεού `ναι.
Ρίχ’ το στα θεία, ψευτοβολέψου κάπου
στον ψεύτικο ντουνιά πάππου προσπάππου"!
"Μα εκεί ψηλά θε να βρεις την αιώνια

χαρά και νιότη, τέκνα σου κι αγγόνια,
που άλλα ο Νόμος τα σκότωσε, άλλα η πείνα,
ξαναζωντανεμένα μες στα κρίνα..."!
—"Σώπα, κανάγια! Ξύπνησα"! απ’ τα βύθη
τ’ αφανισμού στριγκά η Σκλαβιά βρυχήθη.

"Κι εκδικήτρα μανάδων κι αδερφώνε
σε μάγκωσ', αγιογδύτη, δόλοφόνε"! ...
"Πλια δε θα τρέφει ο κόρφος μου για σένα
σκλάβα, τυφλή κι αλυσωμένη γέννα.
Με γάλ’ αντρείας και λευτεριάς την Πλάση

Μάνα — Λαός θα τηνε ξαναπλάσει!"