Με λύγισμα μερτιάς, γυναίκειο χέρι
σέρνεις μαζί σου αιώνιο καλοκαίρι,
αχνούς κρασιών και βογκητά και μέλι
στη γλώσσα σου, φαρμακερόν αστέρι

στης Αθηνάς απάνου το καστέλι.
Όχτρητες και φιλίες τις εκοιμούσες
με το ταχύ και σφυριχτό σου ψέμα,
βαμμένο στης πατρίδας σου το γαίμα
κι Ερινύες ελουζόντανε και Μούσες

μες στο βαθύ και λαγαρό σου πνέμα.
Φλόγες εφτά στην ιερή Ολυμπία
ανάψαν τ’ άρματά σου. Τ’ άλογά σου
της γενιάς σου ανεβάσαν, με Πηγάσου
φτερά, στην καταγάλανη αιθρία

την αρχοντιά και την ελευθερία.
Τρεκλίζοντας μια νύχτ’ απ’ την κραιπάλη
έσπασες τους θεούς στα στενόρυμια
σαν αδειανά ποτήρια από κρουστάλλι.
Ω! πώς απ’ τα μαρμάρινα συντρίμμια

της Σικελίας αντήχαν οι μεγάλ’ οι
θρήνοι και σαν αηδόνια του Ευριπίδη
τα χορικά, στερνή παρηγορία!
Μα εσένα, τ’ αλαφρό σου το κοπίδι
κι η θερμή σου καρδιά κι η γνώμ’ η κρύα

θα νικούσαν τη Μοίρα, Ερμοκοπίδη.
Γιά κοίτα! Στης αυγής το κοκκινάδι
τραγουδάνε τα ξάρτια κι οι φλογέρες.
Με Θείο στεφανωμένος δαφνοκλάδι
σέρνεις δεμένα πίσω σου κοπάδι

των οχτρών τα καράβια σαν εταίρες.
Ανίκητε σε γη και σε πελάη
και μόνο από τα πάθη νικημένε,
στα εικοσιδυό σου πάντ’ ανθοβολάει
η νιότη σου, Απολλώνειε, μυρωμένε,

γλυκέ εραστή, γλυκύτατ’ ερωμένε.