Ποιος το φωτίζει
και το μεγαλώνει μπροστά μου
τόσο απαίσια το πρόσωπό σου;
Ως μες στις ρίζες της ψυχής σου
εισχώρησε το βλέμμα και συνάχτηκε
τρόμος και πανικός από ύφαλες σπηλιές
ή κοιλότητες βαθιές ξεριζωμένων δέντρων.

Οι νύχτες φυσούν υγρασία στις κούφιες πλατείες
που διακλαδίζονται στους φονικούς δρόμους
και στις παρόδους με τους ύποπτους τύπους.

Πάρε το πρόσωπό σου, με τρομάζει
σκεπάζει από τα μάτια μου τη μάσκα
τη γνώριμη που μπλάστρωσε από μέσα.
Καλά την είχα συνηθίσει τόσα χρόνια ανέκφραστη
να σκοτεινιάζει όλο το φαιό των αποχρώσεων.
Σε ποιους σκοτεινούς χώρους, μακριά από μένα
γίνηκε η αντικατάσταση;
Και ποιος είναι τώρα αυτός –γιατί τώρα;–
που έρχεται να αποκαλύψει την απάτη;