Μουδιάζουν οι αισθήσεις γεμάτες σκιές. Εξαφανίζονται
τα πράγματα και μένει ολόφωτο μόνο το αόρατο.

Η πρώτη νύχτα είναι φιλόξενη οι άλλες δεν ανοίγουν
–μέσα τους βρισκόμαστε πάντοτε απέξω–
ούτε και κλείνουν, μένουν απροσπέλαστες,
ανάμνηση χωρίς αναπαμό.

Όλα έχουν τα μάτια σου. Κάθε βράδυ γίνεσαι κέντρο
και ζεστή ουσία, φλογίζεις το πιο κρυφό σημείο
όπου μπορεί να φτάσει το παράλογο όραμα,
πέρα από την εικόνα σου τη σκεπασμένη
από τα σκοτεινά μάτια τού μυστηρίου.
Και τη στιγμή που γίνεσαι ζεστή ανάσα, περνάς χάδι
πάνω από το κορμί μου επιστρέφοντας στους ίσκιους.

Νοσεί ο πιο αθώος.
Αδειάζω από τον εαυτό μου,
για να μπορώ να γεμίσω από σένα.
Είσαι το σχήμα τής αγκαλιάς μου,
η αγάπη που κρατάει στην παλάμη της το πρόσωπό μου,
που ενσαρκώνει τον άνθρωπο που πρωτομιλάει.
Γι’ αυτό είμαι τόσο ευτυχισμένος.
Μην κοιτάς που τυραννιέμαι, είναι γιατί
δεν έχω λέξεις να σου μιλήσω και βγάζω κραυγές.