Από Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, και πιο πέρα ακόμη,
ασθμαίνον έφτασε το Ελληνίζειν μέσα στη Νέα Ρώμη.
Βασιλικά το υποδέχθηκε ο Ιουλιανός,
με σθένος το διεκδίκησε ο Ναζιανζηνός
και τέλος ο Βασίλειος, στων Νέων την παιδεία,
κράτησε το απόσταγμα απ’ την παλιά σοφία,
αυτήν που, "έξω και θύραθεν", είπε η εκκλησία.

Γκρέμισε ο Θεοδόσιος ναούς, ιερά, βωμούς
(τα αγάλματα συντρίμμια, σωρός άμορφος λίθων),
τους αγωνιστικούς της Ολυμπίας κατήργησε θεσμούς,
έψεξε κι ο Χρυσόστομος των Αθηνών τον τύφον,
ενώ η Πυθία έβγαζε παράξενους χρησμούς,
λες κι είχε τον Απόλλωνα κατατροπώσει ο Πύθων.

Θρίαμβο του Χριστιανισμού είπαν την εποχή.
Μόνο των ορθοδόξων ήταν δεκτή η προσευχή.
Ο τρόμος των Αιρετικών και των Βαρβάρων, ίσος
ο αρχαίος κόσμος χάλασμα, γύρω φόβος και μίσος.

Μα απ’ τις παλιές περγαμηνές, μέσα στα μοναστήρια,
σαν τον Χριστό αναστήθηκε νέος Ελληνισμός,
ένδοξος, οικουμενικός, ο Βυζαντινισμός.
Η Ρωμιοσύνη δηλαδή, που πάθη έζησε μύρια.

Κλαίει κι αναστενάζει τώρα απ’ της καρδιάς τα βάθη,
όποιος τα βάσανα της δει, και τον καημό της μάθει.