Οι λέξεις μου ανήμερα θεριά
μες στης ψυχής μου το κλουβί
σε πανδαιμόνιο
δαγκώνουν με μανία τα τοιχώματα
δαγκώνουνε η μια την άλλη ανελέητα
δαγκώνουν της φυγής μου το σφυγμό.

Ποιος είπε πως αναίμακτα κυλούν
κι ότι χαρίζονται στα ποιήματα;

Απλώς
είναι χορτάτες από αίμα
και λουφάζουν.