Τους ίσκιους κυνηγά που σκοτεινιάζουν
κρυφά μ’ εκείνη τη μυστική σκοτεινότητα
στις παρυφές της φθοράς.
Κι ενώ μετεωρίζεται ανάμεσα
στη βεβαιότητα και την αμφιβολία
πως να, έχουνε κιόλας βυθιστεί
και μένει τώρα πια στρωτή και λεία η επιφάνεια,
η ίδια αυτή η επιβεβαίωση,
σαν ένα κυμάτισμα ευφροσύνης, γεννά
ακόμη πιο βαθιά κρυμμένους,
γι’ αυτό και μόνο ως ανεπαίσθητη ανησυχία
φανερωμένους –πώς να τους ονομάσει πια–
καινούριους ίσκιους.