Μια κούπα κρύα μοναξιά η νύχτα.
Μισοσβησμένα τσιγάρα καπνίζουν στη μνήμη.

Το έλκηθρο πάνω στο παγοδρόμιο του χρόνου φευγάτο.

Λίγα μένουν.
Κι απ’ αυτά ελάχιστα καταφέρνουν
να ισορροπούν.

Τ’ άλλα αποσιωπούνται.

Κι από όσα δεν αποσιωπούνται λίγα
κουρνιάζουν (και για πόσο;) στη μνήμη.

Οδεύουμε αργά
προς την πίσω πλευρά του χρόνου
μην ξέροντας αν συνεχίζουμε ή αν
αποχαιρετούμε τη ζωή.