Ε, τι κι αν νεκρώσαν, τι κι αν
το άλογο ανασηκωμένο στα δυο του πόδια
μαρμάρωσε στο αίθριο κι οι γύπες
ακινητούν στον ουρανό μ’ άγριο βλέμμα
πάνω απ’ τα τυμπανιασμένα ψοφίμια,
ασάλευτοι μες στον ιστό
αόρατης αράχνης.

Κι εγώ παράλυτος, όμως βλέπω και οραματίζομαι,
ανακατεύω τ’ ακίνητα όπως ο ζωγράφος
αναλιώνει τα χρώματα.

Ίσως γι’ αυτό σάλεψε το ακίνητο ρόδο,
πέρασε με γυμνά πόδια την άσφαλτο
κι ήρθε και μου άπλωσε το χέρι
χαμογελώντας. "Εμπρός", είπε, "δώσε
την εντολή".