Το μυτερό σου το σκουφί,
Μίδα, απ’ την άτριχη κορφή
πέτα κάτω
κι άμε να φέρεις απ’ τ’ αχούρι

το διχρονίτικο γαϊδούρι,
το βαρβάτο.
Που λάμπ’ η πέτσα του γυαλί
κι αφέντης δεν το καβαλεί
και τη νιότη

την απερνάει στα πισινά του
ολόρθο κι είναι τ’ αχαμνά του
όλο αξιότη.
Εδώ στη μέση τ’ αλωνιού
και στο ριζό του πλατανιού

ρίχ’ το χάμου.
Είν’ η σειρά του να δοξάσει
τους γόνιμους θεούς, να πιάσ’ η
προσφορά μου.
Πόψε παντρεύομαι. Γι’ αυτό

σου αξίζει τέτοιο ένα σφαχτό
κοτσονάτο
εσένα, Πρίαπε ασκημομούρη,
που `σαι και συ σαν το γαϊδούρι
το βαρβάτο.