Για μιαν αρχιτεκτόνισσα
ένα τραγούδι ετόνισα
(να μη σ’ το πω να μη σ’ το πει
ανήκει στην ΠΙ Πι Σι Πί).

Γι’ άλλην εγώ δεν είχα νου.
Ήταν κόρη βιομηχάνου
και τα `χεν όλα μπόλικα
για προίκα δυο πολυκατοικίες
κι αυτόκίνητα.

Κι έβριζε αγρίως την "Ουνιτά"
σαν όργανο προδοτικό
κι αρχιρεβιζιονίστικο.

(Κι αν τόλμαγες τη λέξιν ΕΣ
τα νύχια για καυγά έξυνες).

Δεν είχα τίποτα κοινό
με το Βιβλίο το κόκκινο
μα έλιωνα απ’ τον έρωτα
— τον πόνο του άλλου αχ ποιος ρωτά.

Μια μέρα τ’ αποφάσισα
—λέω η ντροπή μισά-μισά—
να τη ζητήσω επίσημα
απ’ τον μπαμπά και τη μαμά.

Όπως οι γάτες που λυσσάν
μ’ άρπαξαν και με φίλησαν.
"Παρ’ την παιδί μας, σώσε μας
μη μείνει αυτή η ντροπή σε μας".

Το `μαθε κι έγινε έξαλλη
(αλί, αλί και τρισαλί)
μ’ έβρισε αντιλενινιστή
κι από τη λύσσα είχε πρηστεί.

Προδότη μ’ είπε του λαού
κι εγώ της είπα: "Τούλα, ου,
σπεύδε, κι άκουσε να δεις
κι αν έχεις προίκα πέντε δις

εγώ σε παίρνω ολόγυμνη.
Τον έρωτα άκου πως υμνεί
κι ο Μάο κι ο γίγαντας ο Τσου
με τη γιγαντιαία τσουτσού".