Σ’ εκείνη την παλιά φωτογραφία
μετανάστευσες
πάντα νέος
πάντα μόνος
Με σάρκα
από ιλουστρασιόν χαρτί
και οστά της αναπόλησης.

Βρέχει
κι ο χρόνος σου λιμνάζει.

Στην άφθαρτη νιότη
ανάβω πότε-πότε ένα κερί
όχι από νοσταλγία.

μόνο εις μνήμην των στιγμών
που δε σε γέρασαν.