Στους δρόμους του Ευξείνου Πόντου
απρόσμενα συνάντησα τον Διογένη,
καθώς περνούσε το στόμιο της Σινώπης,
άνθρωπο να ζητά με το φανάρι του.

Κι ως μ’ είδε, "Χρόνια και χρόνια ψάχνω", είπε
"να συναντήσω άνθρωπο. Εδώ λυκάνθρωποι
ουρλιάζουν μόνο. Όλοι οι λεβέντες χάθηκαν
στα βάθη της Μικρασίας."
"Το Στράβωνα, ", του λέω απορώντας, "τον μέγα
γεωγράφο και τον πολύ τον Βησσαρίωνα
δεν απαντέχεις; Τον Μιθριδάτη τον Ευπάτορα,
και τους γενναίους Κομνηνούς, τον Άγιο Αθανάσιο
και τον Δωρόθεο, τον Διγενή Ακρίτα και
τους Υψηλάντες,
τον Νίκωνα προπάντων τον Μετανοείτε;"
"Αυτόν ναι, αυτόν τον συναντάω. Συχνά
τα λέμε καθισμένοι στα γυμνά τα βράχια,
όμως κανένας δε μετανοεί, κανένας
δε θέλει άνθρωπος να γίνει", είπε
κι έσβησε το φανάρι μουρμουρίζοντας
"ανώφελο για πάντα,
ανώφελο."