Εγώ, είπε ο Χάρος, δε βγαίνω ποτέ μου παγανιά,
τι λόγους έχω να κουράζομαι, αυτεξούσιος, κανέναν
κερατά δε βάζω στο κεφάλι μου, εσείς διαλέγετε –
θαρρείς επίτηδες – και πέφτετε στην τάφρο που οι
ίδιοι σκάβετε να σας χωρίσει. Μάταια κλαψουρίζετε,
το φταίξιμο δεν είναι ποτέ άλλου, το σκαρώνει
ο καθένας μοναχός του, πάει γυρεύοντας να βρει
τον Πόντιο Πιλάτο του. Αφήστε με ήσυχο
να χαρώ το γάργαρο νεράκι, να πλύνω
τα χέρια μου.