Δάγκωσα ένα αρμυρό φυστίκι
και μου `σπασε μπροστά ένα δόντι
—στίκι, στίκι, στίκι, στικι—
τη μετρώ κι είν’ οκτώ ποντοι.

Πρωί βράδυ στο σχολείο
μου `ρχεται να κάνω τσίσα
—λίο, λίο, λίο, λίο—
τους τα κοπανώ στα ίσα.

Όλη μέρα τιμωρία
μ’ αφήσαν και στην ίδια τάξη
—ρία, ρία, ρία, ρία—
ναι, σιγά η ουρά μη σταξει.

Έχουνε απαγορεύσει
να μιλάω με κορίτσι
—ρεύση, ρεύση, ρεύση, ρεύση—
μην του κάνω πίτσι πίτσι.

Δε μ’ αρέσει κι η δασκάλα
με τη μπλούζα που φοράει
—σκάλα, σκάλα, σκάλα, σκάλα—
την τσιμπώ και κάνει: "Άι".

Μου τραβά κι ένα σκαμπίλι
και μου λέει: "παρ’ το κουλό σου"
—ντίλι, ντίλι, ντίλι, ντίλι—
και της λέω, "Άει ξεκωλώσου".

Τότε γίνηκε το σώσε
κι η συντέλεια του κόσμου
—δώσε, δώσε, δώσε, δώσε—
μαύρος έγινε ο πωπός μου.

Πότε πια από τους δασκάλους
θα γλιτώσω πριν κρεπάρω
—κάλους, κάλους, κάλους, κάλους—
να την κάνω ό,τι γουστάρω;