Σ’ όργια γοργά κι ογρά, πυρά, αναμμένα
τη νύχτα μας εβούτηξε η λαγνεία.
Μας έκαμε όργανά της. Λερωμένα
μας πέταξε κατόπιν στην ανία...

Κι ωστόσο – τι είν’ η αγάπη! – τα σβυμένα
ξανάρθαν : οι ματιές, η αγνή ησυχία,
τα λόγια τα γλυκά τα χαϊδεμένα...
Γύρισε πλέρια κι άσπρη η παρθενία!

Στης Τέχνης – τι είν’ η αγάπη! – τα κλινάρια
γυμνά τα ωμά μάς άρπαξαν σφιχτά
και κάθε ασκήμια ανοίχτηκε καθάρια.

Μα στο τέλος μπουχτήσαμε φριχτά
κι αφού γυμνά τα πάντα τα γνωρίσαμε
για μι’ άσπρη παρθενιά πάλι πλωρίσαμε.