Δικέφαλος αετός λιθοδεμένος
– το `να φτερό του στην Ανατολή,
τ’ άλλο στη Δύση
κι η σκιά στο πρόσωπο του κόσμου,
Ηράκλειος, Βασίλειος, Κομνηνοί,
Ίσαυροι, Παλαιολόγος -
και το στιλέτο των μιναρέδων
βαθιά στο γενναίο στέρνο.

Και πλέουν στα μαύρα κύματα καράβια,
μαύρα πανιά στο πέλαγος, μαύρα τα χέρια
κι εκείνες οι κραυγές απ’ τα λαγούμια του καιρού
να ταξιδεύουνε μοναχικές,
πόδια γυμνά και στήθη ματωμένα
στ’ ακρογιάλια.

Και πίσω γκρεμισμένες εκκλησιές,
στάβλοι κι αχούρια
κι όλα ξεχασμένα,
όπως ξεχνιέται στα θεμέλια
τ’ αγκωνάρι που βαστάει το σπίτι σου.

Πιάνεις τη μαύρη άμμο και γλιστράει
μέσ’ απ’ τα χέρια σου.
Παίρνεις ψωμί και γίνεται λιθάρι.
Οι άνεμοι σέρνουν κραυγές, μες στα βουνά
τα πόδια τους ακρωτηριασμένα.
Κι από τ’ ακέφαλα κορμιά που σκοτεινιάζουν,
θαρρείς από βαθύ φαράγγι
γλουγλουκάει το αίμα,
να συναχτεί μέσα στα άγια δισκοπότηρα,
να `ρχονται οι προσκυνητές
να μεταλάβουν
σώμα και αίμα
της πικρής πατρίδας.

Κι ιδού εσένα, μοίρα της φυλής,
μες στη χαρά και μες στο σάλο
κι είσαι κι εσύ κι εγώ μα κι ο καθείς
κλώνος π’ ανθεί και φέρει κι άλλο.