Ότα στο γέρσιμο του ήλιου, ντύνουνται με γιοφύλι
τα γλυπτικά βουνά,
άθελα, κάποιος στοχασμός μ’ ανοιγοκλιεί τα χείλη
και λέω σιγανά:

Μια Σφίγγα μπρος του υψώνεται, ορτόφτερη, ωιμένα
μ’ αινίγματα φριχτά.
Πού να βρεθεί ο Οιδίποδας για να γλιτώσει εμένα
από την έγνοια τ’ αύριου, που σκλάβο με κρατά;