Ένας μοναχά `ναι μπρος σου
θάνατος. Αφήσου!
Ήταν όλος ο καιρός σου
μέρα και ταφή σου.

Έζησες πολύ του κάκου
και κακό `χεις πράξει,
τώρα στα βαθιά του λάκκου
έν’ αξοί κι ανάξοι.
Ετρωγόσουν μοναχός σου,

τεχνοδουλευτής,
άιντε τώρα παραχώσου,
για να βολευτείς.
Σε κυνήγησαν οι νόμοι,
πάντα σου αρνητή

με το γράμμα, με τη γνώμη,
με την αρετή.
Μέσα στα τυφλά τα σκότη
συ το πιο τυφλό.
Γέλα, αρνιούνται οι οχτροί σου κι ό,τι

έπραξες καλό.
Όλα φως, χρυσάφι ατόφιο,
φως ολημερίς.
Μα `χεις μέσα σου τον όφιο
Πώς να τα χαρείς;