Πλησιάζοντας τη μαύρη άμμο, την κατάμαυρη,
(πώς είναι ψιλή η καρβουνόσκονη), με πιάνει
τρόμος μη και λερώσω τη λινή μου φορεσιά,
μα ήδη απ’ τη συγκίνηση κατάχαμα
έχω σωριαστεί κι απελπισμένος,
(πώς θα βρεθώ με τέτοια χάλια μες στον κόσμο),
κάνω να τιναχτώ και ξάφνου
διαπιστώνω έκπληκτος πως φέγγω
μέσα μου κι έξω ολόκληρος σαν να με περιχούνε
χιλιάδες άστρα με το φως τους.

Και τότε νιώθω ξαφνικά τι σήμαιναν
τούτες οι μαύρες οι ακτές
για τους αφανισμένους.