Ήταν άνθρωποι
πολλοί πολλοί άνθρωποι
αγκαλιασμένοι
με τα δάχτυλα σφιχτά

(σα χειροπέδες)
κι όταν σκοτείνιασε
ύστερα μείναν λίγοι άνθρωποι
κι ύστερα ακόμα πιο λίγοι
όσο σβήναν τα φώτα ένα ένα.

Όσο βούλιαζε η νύχτα
κι ύστερα ακόμα πιο λίγοι
κι οι άλλοι πουλούσαν τα μάτια τους
κι οι άλλοι τους κλέβαν τα δόντια τους
κι αυτοί κλείδωναν τα μάτια τους.

Κι αυτοί κάρφωναν τα δόντια τους
γυρίζοντας στον τοίχο τους καθρέφτες
(όλο και λίγοι πιο λίγοι)
ώσπου σε μια στιγμή
άνοιξε κάποιος το μαχαίρι.

Κι έσκισε το πουκάμισο του
κι είδανε τ’ όνομά του γραμμένο στο στήθος
πάνω ακριβώς στο μέρος της καρδιάς.
(Σ’ αυτούς που λέω τώρα αυτά τα λόγια).