Τα καραβάκια που άφηναν με γέλοια τ’ ακρογιάλι,
για το ταξείδι της ζωής, στο πρόσχαρο πουρνό,
στην ταραγμένην αμμουδιά θε να γυρίσουν πάλι
κάποιο θλιμμένο απόγευμα, χωρίς εσπερινό.

Τ’ Άη Γιαννιού σωριάστηκε νεκρό το ρημοκλήσι
και του βουβάθηκ’ η φωνή στ’ αρχαίο καμπαναριό
και δεν μπορεί πια του παπά το χέρι να ευλογήσει
από μακριά, με του Θεού το γνέμα, το χωριό.

Τώρα το σπίτι ρήμαξε, ρημάχθηκε κ’ η γέννα,
και κλαίν’ τα γράμματ’ άφωνα στον τάφο του Σχολειού
κι’ απάνω απ’ τα χαλάσματα, φαντάσματα θλιμμένα,
αργοπερνούν οι ενθύμησες του ονείρου του παλιού.

Και τα καράβια απόμειναν σα σπίτια πια ξυλένια,
που κουρασμένη αγκομαχά μισόσβυστη η πνοή…
Τη μάνα πια δεν κυβερνά της θαλάσσας η έννοια
κι’ έγινε μάνα η μητριά, στης νέκρας τη ζωή!

Κι’ εκεί σφιχταγκαλιάσθηκαν της γης τ’ απορημάδια:
Το λιανισμένο το παιδί, μια ελπίδα μοναχή,
η γύμνια πίσω απ’ την ντροπή, το κλάμμα μες στα χάδια,
και πλάι από το εικόνισμα του πόνου η προσευχή.

Και τα καράβια, π’ άφησαν με γέλια τ’ ακρογιάλι
για το ταξίδι της ζωής, στο πρόσχαρο πουρνό,
στην ταραγμένην αμμουδιά ξαναγυρίζουν πάλι.
μεσ’ στο κλαμμένο απόγεμα, χωρίς εσπερινό…

Ξάφνου καράβι απάντεχο γοργοπετά απο πέρα
δεν έχει φλόκους και πανιά, μηδ’ έχει καπετάνο
κάποια ψυχή το κυβερνά σα σκόρπια στον αγέρα,
κινώντας δυο κατάλευκες φτερούγες κάτω απάνω.

Κι’ είν’ η φτερούγες αετου με δυο κεφάλια. Το `να
κοιτάζει την Ανατολή τ’ άλλο θωρεί τη Δύση.
Κι’ εμπρός, απ’ τ’ ασπρογάλανο το κύμα, μια γοργόνα
βροντοφωνάζει: Ο Βασιλιάς δεν πέθανε θα ζήσει!...

Και στο καράβι χίλιοι δυο και ναύτες κι επιβάτες,
απ’ το βασίλειο τ’ άσωστο κι’ ατέλειωτο του Γένους.
Οι μοίρες τους ξεχώρισαν σε κουβαρένιες στράτες,
και με τον κλώστη της καρδιάς τους σμίξαν’ από ξένους.

Κι’ άλλοι με δύναμη Ηρακλή κι’ άλλοι με ορμή Θησέα
εδώ πανώριος Μυρμιδών εκεί απ’ τους Μύριους ένας
και γύρω αξέχαστες μορφές με περικεφαλαία,
με ράσα και με φέρμελη, σπορές της ίδιας γέννας.

Κι’ ο βιός του χρόνων και χωρών: Να πέτρ’ απ’ την Πεντέλη.
Να σίδερο απ’ τον Καύκασο να ξύλο του Κισσάβου
να στάρι Θράκης Αττικής ελιά νερό απ? τον Μέλη
και να κρασί του ελεύθερου και να σταφύλι σκλάβου.

Και ακόμα, μες στ’ αμπάρια του, κληρονομιάς σημάδια:
Της Σαλαμίνας τα κουπιά κατάρτια από τον "Άρη"
του Πραξιτέλη αγάλματα του Βυζαντίου πετράδια
του Άθωνα Ευαγγέλιο, και Θύρα απ’ το Φανάρι...

Και το καράβι αργοπετά κι’ αράζει στ’ ακρογιάλι
κι’ ο βιός του ολούθε χύθηκεν, ο βιός της μιας Πατρίδας
και κάτω απ’ τ’ άσπρα του φτερά, π’ απλώνει αγάλι αγάλι,
εξαναχτίσθη το τρανό παλάτι τ?ς Ελπίδας...