Στο δρόμο με τα ξερά κλαδιά
γυμνά, πετρωμένα δάκρυα
καθρεφτίζουν μετέωρο
το ένα μου πρόσωπο.

Γνώρισα τα παλιά και τα καινούρια
τον δούλο, το γρήγορο πουλί.
Αδιάκοπα ζύμωσα ψωμί και χαλίκι
αφήνοντας αναμμένες πληγές

Ανάμεσα σε ταιριασμένα όρια
εγκατέλειψα το άλλο μου πρόσωπο.