Ανέβασα στη νύχτα δυο φεγγάρια
και βρέθηκα ψηλά στούς ουρανούς
κράτησα στα χέρια μου σκοταδια
τους φόβους έδιωξα τούς δυνατούς

Δεν έπαψα σε σένα να ελπίζω
ξεχάστηκα στούς δρόμους της ζωής
σε πίστεψα πολύ να μη λυγίσω
και κράτησα το χέρι της αυγής

Ρεφρέν

Κι είσαι χρόνος δικός μου
γυρισμός κι αφορμή
φίλος αλλά κι εχθρός μου
ό, τι με απειλεί
κι είσαι εσύ οδηγός μου
που με καθοδηγεί
και ξοδεύεται εμπρός μου
στην κοινή μας αρχή
ποτέ μη χαθεί

Ανέβασα στη μέρα δύο ήλιους
να σε ζεσταίνουν όταν τους κοιτάς
σου χάραξα καινούργιους παραλλήλους
χιλιάδες διεξόδους της χαράς

Σου στόλισα μ’ αστέρια τα μαλλιά σου
τα χέρια σου με αύρα πρωινή
έγινα ένα απ’ τα μυστικά σου
που θα εκμυστηρευτείς κάποια στιγμή