Δυο λεβέντες, δυο φωτιές
στήσανε καυγά,
δυο αγάπες, δυο καρδιές
θέλαν μια καρδιά.

Όλοι ξέρανε στ’ αλήθεια
δυο παιδιά σαν κυπαρίσσια που μαλώνανε,
είχαν φλόγα μες στα στήθια
και της γειτονιάς τα σπίτια καμαρώνανε.

Σε μια πόρτα χαμηλή
με τα γιασεμιά
εκρυφοκαμάρωνε
η ομορφονιά.

Και κοιτούσε τους λεβέντες
που βαριές `λεγαν κουβέντες και μαλώνανε
είχαν φλόγα μες στα στήθια
και της γειτονιάς τα σπίτια καμαρώνανε.