Να `χε μπορώ την σκέψη μου να τηνε φυλακίσω
για να με `φησει ελεύθερο απόψε να γλεντίσω.

Κάθε χειμώνα τα πουλιά μισένε σ’ άλλο τόπο
μα δεν ξεχνούνε τη φωλιά που χτίσανε με κόπο.

Έλαμψε η καβαλλαριά κι εγινε η νύχτα μέρα
με το δικό σου ερχομό ακριβοθυγατέρα.

Ότι σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει
έψαξα μα δεν έβρηκα γυναίκα να σου μοιάζει.

Είσαι κορφή Καβαλλαριά απάτητο λημέρι
έκεια φωλιάζουν οι αετοί χειμώνα καλοκαίρι.