Υπάρχει χώρος στο ανόητο στομάχι σου
κι όσο σε παίρνουνε τα χρόνια συνηθίζεις
την κρύα σούπα που προσφέρουν οι μαλάκες σου
καταβροχθίζεις

Ήρθες ανάποδα στον κόσμο μα το ξέχασες
κι όλο σε ξύνω με το νύχι να ξεφτίσεις
και περιμένω να με δείξεις με το δάχτυλο
και να με φτύσεις

Μα εσύ ματώνεις μ’ ένα ψέμα την αλήθεια μου
κι εγώ γυρεύω τη δική σου ν’ ανασάνω
για να πηδήξω απ’ της ψυχής σου το παράθυρο
και να πεθάνω

Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
Γιατί είναι τέχνη ν’ αγαπάς τον εαυτό σου
Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
Γιατί είναι τέχνη ν’ αγαπάς το θάνατό σου

Στο μαύρο τοίχο που κυκλώνει την αγάπη μου
μ’ άνα μαχαίρι τ’ αρχικά σου χαρακώνεις
με σημαδεύεις στην καρδιά μ’ ένα χαμόγελο
και με σκοτώνεις

Όμως εγώ σ’ αγαπάω το πήρ’ απόφαση
τη λογική σου μια για πάντα θα ξεκάνω
για να ξαπλώσω στην αγάπη σου ανάσκελα
και να πεθάνω

Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
Γιατί είναι τέχνη ν’ αγαπάς τον εαυτό σου
Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
Γιατί είναι τέχνη ν’ αγαπάς το θάνατό σου

Τι να σου κάνω η αλήθεια είναι βρωμικη
θα σε λαδώσω για να ζήσω παραπάνω
να δω τη στάχτη μου να χάνεται στον άνεμο
να με ξεκάνω