Μια φορά κι έναν καιρό, μας λέει το παραμύθι,
βουτηχτής, μέσ’ στου γιαλού τα βάθη, ελησμονήθη.

Στον βυθό, απάντησε μια πολιτεία μεγάλη,
κρούσταλλο ήταν τα σπίτια της, τα δέντρα της, κοράλλι.

Κι είχε και μιαν εκκλησιά με τα καμπαναριά της
κι είχε δρόμους, που ποτέ δεν πέρασε διαβάτης.

Κι ήταν μέσα στο βυθό, βουβή σαν ξεχασμένη
κι ήταν μέσα θησαυροί, από καιρό χαμένοι.

Κι όταν έρθει ο βουτηχτής, μας λέει το παραμύθι,
κι όταν έρθει ο βουτηχτής...
δεν ακούς, παιδάκι μου, απεκοιμήθεις.