Καλοκαίρι μου θλιμμένο
Στη χαρά σου ανασαίνω
και κρατάω σ’ άδειους δρόμους
την ιδέα σου στους ώμους
ειν’ αυτό που πάντα είχα στην ανία και την ψύχρα
ο αέρας που με βγάζει, όπου ο άνθρωπος τρομάζει

κι αν όλα χαθούν
κι αν τα κάστρα παρθούν
ζω σε μια ελεύθερη γη
έλα να μείνεις κι εσύ

Καλοκαίρι μου μεγάλο
στον χειμώνα που θα βάλω
θα κρατήσω τ’ όνομα σου , τα άρωμα , τη ζεστασιά σου
ειν’ αυτό που πάντα, είχα στην ανία και την ψύχρα
ο αέρας που με βγάζει, όπου ο άνθρωπος τρομάζει