Τούνελ που βούιζαν σκοτάδι
μελίσσι από τύψεις οι σκιές
Το πεπρωμένο σ άγγιζε σα χάδι
μα αδύναμος πεινούσες απ τα χτες…

Κουρέλια γίναν τα άθλια σου ρούχα
τα νεύρα σου ριγμένα στα μαλλιά
Γέννησε η νύχτα μιαν ανάσα
μα είναι της αυγής που σε κοιτά…

Πέτρες είν’ τα μάτια σου μεγάλες
πέτρα κι η ψυχή των διπλανών
Μιλούσες και συ κάποτε για αγάπες
που ήταν όμως βλέπεις αλλωνών…

Τώρα αν ο Θάνατος σε πιάσει
πικραμένα θα σε δει να του γελάς
Το Τώρα είναι τώρα δε σε νοιάζει
ούτε σε νοιάζει τώρα που θα πας…