Πες μου πώς σβήστηκαν οι μνήμες
και ουρλιάζουν οι σιωπές
πώς γίναν’ οι ευχές κατάρες
πού κρύφτηκαν οι ποιητές.
Υπάρχουν τελικά στ’ αλήθεια
οι ζωντανοί νεκροί
ελευθερία ή ησυχία ;
η μια πεθαίνει, η άλλη ζει.
Μιλώ γι’ αυτούς που δε μιλάνε
Ακούω γι’ αυτούς που δεν ακούν
Βλέπω για όσους έχουν μάτια
μα δεν μπορούν να δουν.
Πόθους κι ελπίδες ανταμώνω
ζω για την ύστατη στιγμή
δέντρο π’ ανθίζει το Χειμώνα
πιόνι που σπάει τη γραμμή.
Με λένε Χρήστο, Κώστα, Ελένη
Νικόλα, Αργυρώ
Πολυτεχνείο, πρώτη Μάη
έξι Δεκέμβρη του οχτώ.
Μιλώ γι’ αυτούς που δε μιλάνε
Ακούω γι’ αυτούς που δεν ακούν
Βλέπω για όσους έχουν μάτια
μα δεν μπορούν να δουν.
Έχει κάτι από αίμα αυτή η βροχή.
Οι άνθρωποι, η εποχή
Υπάρχουν … οι ζωντανοί νεκροί …
Τ’ άγρια ζωα, τα δελφίνια δε φοράνε λουρί
τελευταίοι επιζώντες από άλλη εποχή.