Μας είδαν στη Ζυρίχη
το Χίλια Εννιακόσια Δέκα Τέσσερα
Να τραγουδάμε νέγρικα άσματα
Άναρθρα ποιήματα να κραυγάζουμε
Φορώντας φράκο και μονόκλ
Πίνοντας άφθονο κρασί και καπνίζοντας
Ακατάπαυστα στις βεράντες
Ενός σφαγιασμένου
Δειλινού.

Στο Βερολίνο μας άκουσαν
Το Χίλια Εννιακόσια Δέκα Εννιά
Τους πάντες και τα πάντα να χλευάζουμε
Γελώντας, ναι, αλλά ποτέ όταν γελούσανε
Οι Εχθροί μας.

Μας ένιωσαν για τα καλά
Στο Παρίσι, το Είκοσι Τέσσερα
Και το Πενήντα Δύο
Και το Εξήντα Οχτώ
Αθόρυβοι στην αρχή
Στην Όχθη την Αριστερή
Και σιγά σιγά
Εκκωφαντικοί Ακαριαίοι Εμπρηστικοί
Να εκπορθούμε ό,τι γι’ απρόσβλητο περνιόταν.

Λέγαμε πως είμαστε της Λήθης Οπαδοί
Την ίδια τη στιγμή
Που ομνύαμε στης Μνήμης την ηχώ
Κραυγάζαμε
Όταν
Να ψιθυρίσουμε οι άλλοι μας περίμεναν
Κι όταν για φωνές κι ολολυγμούς
Μας είχαν ικανούς
Εμείς απλώς σωπαίναμε
Και συνεννοούμασταν με νεύματα.

Τέτοιο ήταν, και έμεινε τέτοιο,
Το Άδολο Παιχνίδι Μας
Και έτσι καταφέρναμε
Τις Βεβαιότητες να διαφθείρουμε
Τις Νύξεις να εκθειάζουμε
Ώσπου να γίνουν
(για τις Νύξεις Σού Μιλώ)
Βόμβες αδυσώπητες του Λόγου και του Νου.

Όταν παίζαμε με το Είναι και το Χρόνο
Όταν ταλανιζόμασταν γελώντας (πάντα!) βροντερά
Με το Είναι και το Μηδέν
Ωραίοι (ξανά: πάντα!) και Χλομοί
Και Γαλάζιοι (στους οφθαλμούς)
Και Κόκκινοι (στα χείλη)
(και στην Καρδιά)
(και στο Μυαλό)
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν πετάγαμε την Τέχνη στα σκυλιά
Και όταν στη Ζωή αφιερώναμε
Τα βλάσφημα άσματά μας
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν η μόνη γεωγραφία που γνωρίζαμε
Ήταν των Παθών η Γεωγραφία
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν άλλη επιστήμη δεν ξέραμε
Εξόν την Ιστορία
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν τα κορίτσια μας τα λέγαν
Κατερίνα Βάσω Ουρανία Ελεάννα Ερασμία
Όταν τα ρούχα μας ήσαν όλα μαύρα
Όταν τ’ ακροδάχτυλά μας ήσαν όλα κίτρινα
Όταν τα δόντια μας ήσαν πράσινα και φαιά
Όταν δεν μας πλησίαζε κανείς δίχως να κινδυνεύει
Ναι, Φίλε Μου
Της Αγνότητας
και τότε
της Αγνότητας
και τώρα
της Αγνότητας
και πάντα
Άγγελοι ήμασταν.