Δυο πέταλα μπλε περάσαν απ’ τη σκέψη
του ανέμου πνοές, ψιθυρίζουν στην ψυχή
πως γιατρεύεις πληγές πως ο χρόνος δε σ’ ορίζει
χορεύεις μες τις φωτιές και στο δρόμο σου σκορπίζεις

Όλα σκοτάδι κι όλα φως γίνονται
αφού η ζωή αλλού κοιτάς κι αλλού σε πάει
όλα φως κι όλα σκοτάδι γίνονται
αυτό που περιμένεις πάντα σε ξεχνάει.

Τις περισσότερες φορές όταν κανείς πονάει
κάτι γυρεύει σε ποιον δρόμο πάει
που η καρδιά του ανιχνεύει
κάνει ένα βήμα για νερό μα όλο φλέγεται.