Όλοι νομίζαν αρετή να `μαι κλεισμένη μέσα
σε πύργο εφτάψηλο γερό αθώα πριγκηπέσα.
Όμως κανείς δε σκέφτηκε ποια πάθη με παιδεύουν
ποιες σκέψεις και ποια όνειρα το νου μου αναδεύουν.
Γιατί κορίτσι στον ανθό είναι γεμάτο φλόγα
είναι γλυκό κι είναι κρουστό όπως στα χείλη ρόγα.

Μέτραγα τα γυρίσματα
του ήλιου δίχως ταίρι
κι ευχόμουνα του φεγγαριού
η ομίχλη να σε φέρει.

Κι ήρθες αφέντης να σκιρτάς την υπνωμένη ορμή μου
βρήκες μια θύρα μυστική για να μπεις στο κορμί μου.
Σκαρφάλωσες στα δάχτυλα, δέθηκες στα μαλλιά μου
και βρέθηκες να κολυμπάς βαθιά στην αγκαλιά μου.
Κι έτσι δε θέλω πια να βγω ποτέ λευτερωμένη
φτάνει η πνοή απ’ τα χείλη σου στα χείλη μου να μένει.

Μέτραγα τα γυρίσματα
του ήλιου δίχως ταίρι
κι ευχόμουνα του φεγγαριού
η ομίχλη να σε φέρει.