Της πόλης μια χαμένη ψηφίδα

σου μιλά,
ένας ακόμη αιχμάλωτος
στων ημερών την προπαγάνδα.

Πότε προλάβανε και μαυροφόρεσαν
μ’ εφημερίδες όλους τους δρόμους;

Των αρπαχτικών οι κυκλικές πτήσεις
στενεύουν πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Άλλο δεν έχω,
δεκαετίες ληστεύουν την ψυχή μου.

Σωτήρες μας δείχνουν σιδερένια κλουβιά
παρέχουν κανναβούρι, νερό
κι οπωσδήποτε μια τηλεόραση

μας ορμηνεύουν να μπούμε μέσα,
να σωπάσουμε
για να σωθούμε.