Της νύχτας ταξιδιώτης γυρνώ
με δίχως άστρα ουρανό,
διαβαίνω θάλασσες και βουνά
και δάση πυκνά, σκοτεινά.
Ελπίδα το φεγγάρι χλομή,
τη συννεφιά τη θολή
την ξεγελά και χαμογελά
σε με και στη νύχτα δειλά.

Μα εσύ `σαι γέννημα της αυγής
λουλούδι της χαραυγής
και σαν φανείς εγώ θα χαθώ
και ποτέ μου δε θα σε βρω.