Ναζίμ,
κάποιος ανέβαινε τη σκάλα
μ’ ένα κλουβί καναρίνια,
κάποιος έπρεπε να πει «καλημέρα»
κι είπε «κόκκινο»,
η γυναίκα έκλαιγε στην πόρτα,
ο ιχθυοπώλης πέρασε απαρατήρητος,
μες στο ρολόι του χεριού του,
κάτω απ’ το τζάμι, το πιτσιλισμένο αλάτι,
ένα μικρό ψάρι φώναζε ‒
το άκουσες, το άκουσα,
κι ήθελα ν’ αντιστρέψω
τη σκοτεινότερη λέξη
για να γίνει άσπρο,
επέμενα
όπως και σήμερα,
όπως πάντα,
όπως όλοι μας ‒
αυτά Ναζίμ.