Εσύ τι γύρευες;
Τραυλή στην όψη.
Μόλις που είχες σηκωθείαφήνοντας τα σεντόνια να παγώσουνκαι τα εκδικητικά λουτρά.
Στάλες κυλούσαν στους ώμους σου
στην κοιλιά σουτα πόδια σου κατάσαρκα στο χώμαστο θερισμένο χόρτο.
Εκείνοι, τρεις τα πρόσωπα της τολμηρής Εκάτης.
Γύρευαν να σε πάρουν μαζί τους.
Τα μάτια σου δυο τραγικά κοχύλιακι είχες στις ρώγες στα βυζιά
δυο βυσσινιά μικρά χαλίκια—σύνεργα της σκηνής, δεν ξέρω.
Εκείνοι αλάλαζανέμενες ριζωμένη στο χώμα, σκίζαν τον αέρα τα νοήματά τους.
Δούλοι τούς έφεραν τα μαχαίρια·έμενες ριζωμένη στο χώμα, κυπαρίσσι.
Έσυραν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάριακι έψαχναν πού να σε χτυπήσουν.
Τότε μονάχα φώναξες:«Ας έρθει να με κοιμηθεί όποιος θέλει, μήπως δεν είμαι η θάλασσα;»